İşte bu diyesim geliyor… Harika olmuş, muhteşemdi aslında. Her geçen yıl daha bir güzelleşiyor, her geçen zaman daha bir lezzetli hale geliyor. Her anını doya doya yaşamak isterdim, her anını ciğerlerime ve hatta vücudumun bütün hücrelerine kendi ellerimle koymak isterdim. Ezber bozulmuştu bir kere, artık geri dönüş olmadığı gibi bu şahlanışın önünde de kimsenin kalabileceğine artık inanmıyorum.
Eksiklikleri elbette vardı ama olsun varsın. Bu olmamış diyebileceğimiz bir karesi yoktu. İnanıyorum ki bu çalışma gelecek yıllarda “beklenen-özlenen ve hatta festival tarzında haftalara yayılacak bir yaşam biçimi” olarak karşımıza çıkacaktır.
Ne yoktu ki; asırlara uzanan bir kültürün görüntüsü vardı. Yiğitlik ve Mertlik destanlarını çağrıştıran tarihin görüntüsü vardı. Azmin ve alın terinin ortaya çıkardığı gökkuşağının renkli görüntüsü vardı. Mutluluk ve huzurun hüküm sürdüğü kardeşlik görüntüsü vardı. Başarının görüntüsü vardı. Hizmetin görüntüsü vardı. Geleceğe aktarılmak istenen birlik ve beraberlik mesajının görüntüsü vardı. Tarihe mal olmanın haklı gururunu yaşayan DADAŞ lığın özü vardı…
Hiç kimse kusura bakmasın, o gün orada yaşananların arasında bu işin ne siyasi boyutu vardı ne de başka taraflara çekilecek lastik görüntüsü. Dedim ya ezber bozuldu bir kere, artık inanın geri dönüş yok.
Valim oradaydı, çok vali gördüm. Dayılık taslayıp küfredenini bile. Ama içimden bu valime “oğul” diyesim geliyor. İçimizden değil, bizden biri. Has DADAŞ. Birilerinin adını anmaya korktuğu ve hatta diline bile almaya çekindiği bu şehrin gerçek kahramanlarından biri, hemşehrimiz.
Sayın Sekmen oradaydı, başkan demek istemiyorum. Çünkü orada ne başkanlığı ön plana çıkmıştı ne de makamı. Oba yiğitlerinden sadece bir tanesi olarak göründü gözüme. Bu katkıda emeği yokmuş gibi sıradan. Bu coşkudan habersizmiş gibi heyecanlı. Kızdığımız noktaları elbette olmuştur, eleştirdiğimiz. Ve hatta kızdırdığımız. Ama ağabey olmak öyle kolay bir iş değil tabii ki. Zaten kısa bir zaman içerisinde milyonlarca insan ile olumlu ya da olumsuz birliktelik yaşamak öyle her adamın da harcı değildir. Kızarız, kızdırırız o bizim küçük kardeşlerin işidir, amma ağabeylik Sekmen’e daha çok yakışıyor. Zaten bu şehirde bize ağabeylik yapan ve yapacak ve hatta eli öpülecek kaç tane adam kaldı ki?
Mökkem bir dayanışma vardı orada, cirit havası içerisinde seyre dalan şahin bakışlı gardaşlarımı gördüm. Analarım, al kınalı bacılarım gelmişti. Küçüğünden büyüğüne nakış nakış işlenmişti, obaya ERZURUM ve DADAŞ lık. Adını sayamayacağım bir o kadar da kültür elçilerimiz, şehrimizin değerleri oradaydı. Ozanlarımızın kahramanlık türkülerini çığırdığı. Bilal kardeşimizin, Oktay kardeşimizin, Cumhur kardeşimizin ve daha nice güzel kardeşimizin bu şehir ve insanı için ortaya koydukları gayretleri elbette ki aşikârdı. Bütün bu faaliyetler Şadi kardeşimizin Dadaşlığı kadar saf ve temiz, Futbolcu kardeşimiz Aykut kadar gerçekçi idi.
Her çadırda yüreğimi bırakıp ta çıktım dışarı. Kaç damla gözyaşı akıttım bilemem ama taaa çocukluğuma kırk yıl gerilere gitti yüreğim. O zamanlar piknikler mahalle arasında toptan yapılırdı mesire yerlerine toplu gidilir ve hatta birkaç gün kalınırdı. O günler geldi aklıma, çocukluğumun bana kalan en güzel anısıdır bu. Ve bu anıyı yeniden yaşattırdığı için şimdi kime teşekkür edeyim.
Bu şehir bu tür faaliyetleri hak ediyor. Bu şehir kalkınmayı hak ediyor. Bu şehir gelişmişliği hak ediyor. Bu şehir birlik ve beraberliği hak ediyor. Bu şehir çok güzel şeyleri hak ediyor ve bu şehrin hak ettiği şeyleri yaşatmaya çalışan eli öpülesi o birkaç ağabeyime de selam olsun diyorum…
Şimdi birileri çıkıp “ne alaka” diyebilir, elbette diyebilirler o onların sorunu ama bu şehir için artık geri dönüş yok. Bırakın felaket tellallarının son haykırışlarını, yarınlara bakın. Birlik ve beraberliğin güzel örneklerini gördüğümüz bu günlerde, inanın ezber bo
