Kavak ağacının yanında bir kabak filizi boy göstermiş. Baharın gelmesiyle birlikte minik kabak fidesi, kavak ağacına sarılarak yükselmeye başlamış. Yağmur ve güneşin de etkisi ile hızla büyümeye devam etmiş. Öyle ki boyu kavağın boyuna ulaşmış. Başı bu kadar büyük bir hızla kavağa ulaşınca bir gün dayanamayıp sormuş kavağa:
Sen kaç ayda bu hâle geldin?
On yılda, demiş kavak. Çiçeklerini sallayarak gülmüş kabak:
On yılda mı? Ben iki ayda neredeyse seninle aynı boya geldim.
Doğru, demiş ağaç vakarla. Çok doğru.
Derken aylar ayları, günler günleri kovalamış ve sonbahar rüzgârları başladığında kabak önce üşümüş, sonra da yapraklarını dökmüş bir bir. Soğuklar arttıkça da aşağıya doğru inmeye başlamış. Büyük bir telaş ve endişeyle sormuş kabağa:
Neler oluyor bana? Kavağın,
Ölüyorsun, cevabından sonra inleyerek sormuş kabak:
-Niçin? Aldığı cevap çok manidarmış:
Benim on yılda geldiğim yere sen iki ayda gelmeye çalıştığın için.
Hasılı kelam, emek vermeden, sabır göstermeden olgunluğa eremeyiz…
